ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ
ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

O Κώστας, ο αρχισυντάκτης μας, είναι ένα από τα παιδιά που ξεσκίστηκαν στο διάβασμα για να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Ένα χρόνο μετά, γράφει τις εντυπώσεις του.

Όταν τελείωσα το (ιδιωτικό) σχολείο, νόμιζα ότι θα άφηνα πίσω τους μαθητές που όλη μέρα διαβάζανε και τους καθηγητές που μας πρήζανε. Νόμιζα ότι στο Πανεπιστήμιο (για το οποίο τόσο μας είχαν ζαλίσει!) θα γνώριζα πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους. Πιο ανοιχτόμυαλους, πιο ορεξάτους για ζωή, πιο ερωτικούς...

Μαλακίες! Οι φοιτητές είναι 10 φορές χειρότεροι από τους μαθητές! Θυμάμαι κάτι που είχε πει ο Γιάννης Αγγελάκας σε μια συνέντευξή του: «Οι φοιτητές έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια». Ένα χρόνο αφότου μπήκα στο Πανεπιστήμιο, βλέπω αυτή τη νέκρα σε όλο της το μεγαλείο. Εκτός απ' τα κομματόσκυλα που δεν χρειάζονται σχόλια και τα φυτά που διαβάζουν πιο πολύ κι απ" ότι στο σχολείο, η υπόλοιπη «φοιτητική νεολαία» είναι μία απογοήτευση. Άνθρωποι βαρετοί («Πού θα πάμε για καφέ, ρε μαλάκα;»), σκουριασμένα μυαλά που σοκάρονται με καθετί διαφορετικό («Αυτή εκεί έχει πάει με άλλη κοπέλα... Παναγία μου!»), φλωράκια με όνειρα του μπαμπά και της μαμάς («Να βρω γρήγορα δουλειά και να παντρευτώ»).

Οι φοιτητές είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Πανεπιστημίου. Ούτε τα κτίρια, ούτε τα βιβλία, ούτε οι επιχορηγήσεις. Υπάρχουν βέβαια και φυσιολογικά παιδιά, τόσο φυσιολογικά που στο τέλος να θεωρούνται ανώμαλα. Σ' αυτά θέλω να ανήκω.