«Όλη η εκπαίδευση είναι λάθος! Είναι φόβος και πειθαρχία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά, που θα 'πρεπε όλη την ημέρα να κινούνται, κάθονται στον πισινό τους περίπου 6 ώρες την ημέρα! Είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση, ενάντια στην φύση του παιδιού»

A.S. Neill

Το πρώτο πράγμα που σ' εντυπωσιάζει φτάνοντας στο Summerhill είναι ότι δεν έχει πόρτα. Απλά στρίβεις σ' ένα δρομάκι και είσαι μέσα. Ποιο ιδιωτικό σχολείο δεν έχει πόρτα, κάγκελα και φύλακες;

«Η Ζόι θα 'ρθει σε 10 λεπτά» μας λέει η γραμματέας. Η Ζόι Ρέντχεντ είναι η σημερινή διευθύντρια (κόρη του ιδρυτή A.S. Neill). Όσο περιμένουμε, ξεφυλλίζουμε το διαφημιστικό φυλλάδιο του σχολείου. Έχει ελάχιστες φωτογραφίες από μαθήματα. Κυρίως είναι φωτογραφίες παιδιών που παίζουν, που τρέχουν, που γελάνε αλλά και που κλαίνε. «Τα παιδιά είναι ελεύθερα να δοκιμάζουν όλα τα συναισθήματα –ακόμα και τ' αρνητικά» λέει από κάτω η λεζάντα.

Υπάρχουν και φωτογραφίες αποφοίτων με το επάγγελμα που διάλεξαν: Επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, film stars (Ρεμπέκα ντε Μορνέ η πιο διάσημη), αγρότες, γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές Πανεπιστημίου… Αυτό είναι και ένα από τα αινίγματα που ήρθαμε να λύσουμε στο Summerhill: Πώς μπορεί ένα σχολείο (που για τα ελληνικά δεδομένα είναι ξέφραγο αμπέλι) να πραγματοποιεί, έστω και από σπόντα, το όνειρο κάθε Ελληνίδας μάνας: να δει το παιδί της γιατρό ή δικηγόρο…

Η Ζόι δεν θυμίζει σε τίποτα διευθύντρια. Απλή στο ντύσιμο, απλή στις χαιρετούρες, δε φαίνεται να την ενδιαφέρουν και πολύ οι δημόσιες σχέσεις. Εξάλλου είναι συνηθισμένη στους δημοσιογράφους. Στο σχολείο υπάρχει κάθε τρίμηνο μια «visitor's day» για επισκέπτες και δημοσιογράφους απ' όλο τον κόσμο. Εμείς από δυσπιστία δε διαλέξαμε αυτή τη μέρα, για να έχουμε μια πιο «αντικειμενική» ματιά.

«Ακολουθήστε με» μας λέει και αρχίζει να μας ξεναγεί στο «προαύλιο» του σχολείου. Το προαύλιο είναι 45 στρέμματα! Έχει γήπεδο ποδοσφαίρου, γήπεδο χόκεϊ, πισίνα, ένα μικρό δάσος… «Το καλοκαίρι τα παιδιά κατασκηνώνουν εκεί» μας λέει. «Φτιάχνουν μόνοι τους τέντες, σκηνές…»

Υπάρχουν μέρη που τα παιδιά απαγορεύουν σ' εσάς τους μεγάλους να πάτε;
Όχι. Αν θέλουν να μείνουν μόνα, έχουν τα δωμάτιά τους. Γιατί να υπάρχουν απαγορευμένοι χώροι; Είμαστε όλοι ίσοι. Οι μεγάλοι είναι απλά… μεγάλοι, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο.

Μας δείχνει ένα τεράστιο δέντρο. Είναι η «μεγάλη βελανιδιά», σήμα κατατεθέν του σχολείου σε πολλές φωτογραφίες. Από τα κλαδιά της κρέμονται μακριά σχοινιά. Τα παιδιά συχνά ανεβαίνουν στο δέντρο, πιάνουν το σχοινί, πέφτουν στο κενό και κάνουν αιωρήσεις…

Έχουν κάνει ποτέ μάθημα πάνω στη βελανιδιά;
Έχουν κάνει πειράματα με τη βαρύτητα.

Δεν είναι επικίνδυνο να ανεβαίνουν τόσο ψηλά;
Είναι λίγο επικίνδυνο, αλλά εμείς το επιτρέπουμε. Αυτό είναι βασικό στη φιλοσοφία του Summerhill. Επιτρέπουμε στα παιδιά να εκτίθενται σε κάποιους κινδύνους.
Σωματικούς κινδύνους;
Όχι μόνο σωματικούς. Μιλάω και για συναισθηματικούς κινδύνους. Όταν ζεις σ' ένα ελεύθερο περιβάλλον, όπως εμείς εδώ, εκτίθεσαι ανά πάσα στιγμή για το ποιος είσαι, τι λες και τι κάνεις. Μαθαίνεις ρισκάροντας και κάνοντας λάθη. Κι αυτός είναι ο σωστός τρόπος να μαθαίνεις.
Πες μας ένα παράδειγμα συναισθηματικού ρίσκου.
Το να εκθέσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο σ' ένα συμβατικό περιβάλλον δε θα τολμούσες να εκθέσεις. Εδώ τα παιδιά ξέρουν ότι μπορούν να είναι μερικές φορές κακά, να κλέψουν κάτι ή να είναι αγενή το ένα με το άλλο. Νιώθουν αρκετά άνετα ώστε να πειραματιστούν μ' ένα κομμάτι του εαυτού τους. Εννοείται, βέβαια, ότι μετά κάποιος θα τους καταγγείλει, θα τους φέρει στη σχολική συνέλευση και θα φάνε πρόστιμο. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ανακαλυπτεις τι συμβαίνει όταν είσαι αγενής με τους άλλους. 
Δηλαδή στο Summerhill επιτρέπεται να είσαι κακός;
Όχι, δεν καταλάβατε. Δεν επιτρέπεται! Αν σε χτυπήσω, θα φάω πρόστιμο. Αλλά ηθικά δεν το θεωρούμε κάτι ανεπίτρεπτο. Δεν πιστεύουμε ότι είσαι ξαφνικά χειρότερος άνθρωπος, αλλά ότι περνάς μια κακή φάση. Αυτό είναι όλο. Και είναι τελείως διαφορετικό από τα περισσότερα σχολεία όπου όταν είσαι κακός, σε χαρακτηρίζουν και κακό. Αυτή είναι μια λεπτή και σημαντική διαφορά. 
Στην ενήλικη ζωή όταν είσαι κακός, πας φυλακή…
Ακριβώς! Γι' αυτό καλό είναι να μαθαίνεις όσο καιρό είσαι ανήλικος! (γέλια)
Όταν κάποιος «τρώει πρόστιμο», τι εννοείς; Πραγματικά λεφτά;
Ναι, είναι βέβαια γελοία πρόστιμα (συνήθως λίγες πένες ή άντε μερικές λίρες). Σημασία δεν έχει το ποσό, αλλά το γεγονός ότι έρχεσαι σε δύσκολη θέση στη συνέλευση μπροστά σε όλους. Και άλλες φορές δεν είναι ποσό, είναι μια τιμωρία, π.χ. όταν έρθει η ώρα του φαγητού θα μπεις στο τέλος της ουράς. Ή αν σου αρέσει το ποδήλατο, δε θα κάνεις ποδήλατο για δύο ημέρες. Η τιμωρία προσαρμόζεται στο δράστη και στο... έγκλημα.

Συνεχίζουμε την ξενάγηση. Περνάμε από το θέατρο (ένα μικρό ξύλινο θέατρο), την αίθουσα μουσικής, το στούντιο ηχογράφησης, το ξυλουργείο (τον πιο δημοφιλή χώρο του σχολείου) και καταλήγουμε στα δωμάτια των παιδιών. Τα μεγαλύτερα παιδιά (13-17 χρονών) ζουν μόνα τους κι έχουν τα δικά τους δωμάτια. Τα μικρότερα ζουν με τους «house parents», ενήλικους που τα προσέχουν.

Η συνέλευση

«Στο Summerhill οι μαθητές θα αγωνιζόντουσαν μέχρι θανάτου για το δικαίωμα να αυτοδιοικούνται. Κατά τη γνώμη μου μία μαθητική συνέλευση έχει μεγαλύτερη αξία από τα μαθήματα μιας ολόκληρης εβδομάδας»

A.S. Neill

Ζητάμε από την Ζόι την άδεια να τριγυρίσουμε για λίγο μόνοι μας στο σχολείο. «Δεν το επιτρέπω συνήθως» μας λέει. «Τον περασμένο μήνα είχε έρθει ένας δημοσιογράφος από τους Times και ήμουν όλη την ώρα μαζί του».

Είναι αλήθεια ότι πριν μερικά χρόνια μια εφημερίδα δωροδόκησε μαθητές για να φωτογραφηθούν γυμνοί στο γρασίδι;
Ναι, το δοκίμασε, αλλά οι μαθητές είπαν «όχι». Συχνά στη Βρετανία οι εφημερίδες θέλουν να βγάζουν μια κακή εικόνα για το σχολείο.
Γιατί;
Δεν ξέρω… Ίσως γιατί ένα «κακό» Summerhill πουλάει πιο πολύ. Πιστεύουν ότι είναι μια ιστορία «too good to be true»… Τέλος πάντων, εσάς σας εμπιστεύομαι. Μην αργήσετε για τη συνέλευση.

Μετά από λίγη ώρα στο Summerhill, αρχίζεις να αισθάνεσαι περίεργα απέναντι στα παιδιά. Για οτιδήποτε πρέπει να τους ζητάς την άδεια. «Θέλεις να μιλήσουμε;», «Σε πειράζει να σε φωτογραφίσουμε;» Τα περισσότερα βέβαια δεν είχαν πρόβλημα. Αλλά δυο-τρία είπαν «Ναι, με πειράζει!».
Η σχολική συνέλευση είναι ο πιο σημαντικός θεσμός του σχολείου. Εκεί λύνονται όλα τα προβλήματα της κοινότητας και ψηφίζονται όλοι οι νόμοι. Η ψήφος ενος 6χρονου παιδιού μετράει όσο η ψήφος της διευθύντριας. Πριν μπούμε γίνεται ψηφοφορία για το «αν επιτρέπεται σε δυο Έλληνες δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν τη συνέλευση». Ευτυχώς λένε ναι.

Το ξυλουργείο είναι από τα πιο δημοφιλή μέρη του σχολείου. Τα παιδιά φτιάχνουν ό,τι θέλουν. Από ξύλινα σπαθιά μέχρι έπιπλα για το δωμάτιό τους

Με τι μοιάζει η συνέλευση; Το βασικό είναι ότι ακούνε με προσοχή ο ένας τον άλλο. Αυτή που παρακολουθήσαμε εμείς κράτησε περίπου μια ώρα. Έγιναν στην αρχή κάποιες ανακοινώσεις και κάποια παιδιά πήραν άδεια να πάνε σε μια συναυλία. Μετά κάποιο παιδί από την «Επιτροπή Υγείας και Ασφάλειας» κατήγγειλε τον Τζόι, γιατί κάπνιζε στο δωμάτιό του. Το κάπνισμα στα δωμάτια απαγορεύεται για λόγους ασφαλείας (επιτρέπεται μόνο έξω και μακριά από τα μικρά παιδιά), γι' αυτό και το πρόστιμο ήταν βαρύ (5 λίρες). Το πιο ενδιαφέρον όμως σημείο ήταν όταν ο Γουίλ ζήτησε την άδεια να λείψει για το Σαββατοκύριακο και άρχισε να γελάει. Τότε μια καθηγήτρια είπε ότι ο Γουίλ δεν το παίρνει σοβαρά και δεν πρέπει να συζητήσουν το αίτημά του. Τα άλλα παιδιά όμως τον υπερασπίστηκαν. Το γιατί μας το εξήγησε η Ζόι μετά τη συνέλευση: «Ο Γουίλ είναι 14 χρονών και καινούριος στο σχολείο. Ήταν πριν σ' ένα δημόσιο σχολείο και αισθανόταν πολύ αμήχανα που μιλούσε στη συνέλευση, γι' αυτό και χαζογελούσε. Η καθηγήτρια δεν το πρόσεξε αυτό. Το πρόσεξε όμως ένα κορίτσι που καθόταν δίπλα του και είπε “Δε μας κοροϊδεύει, απλά νιώθει αμήχανα, γι' αυτό γελάει”. Έκανε δηλαδή μια ψυχολογική παρατήρηση που θα περίμενες να την κάνει μόνο ένας μεγάλος».

 

«Δεν ντύνομαι έτσι κανονικά!», μας είπε η Φρέι. «Απλώς χρωστάω χρήματα και ο Τζέισον (ο Φιλόλογος) μου υποσχέθηκε μια λίρα, αν φοράω αστεία ρούχα για μια ολόκληρη μέρα!»

Ένα παιδάκι όμως που είναι μόνο 6 χρονών τι καταλαβαίνει από αυτή τη συνέλευση;
Πολύ λίγα πράγματα, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι μπορεί να έρθει και ότι μπορεί να σηκώσει το χεράκι του και να ψηφίσει. Κι αυτό του δίνει μια αίσθηση δύναμης.

Μετά τη διευθύντρια συναντάμε δύο από τους καθηγητές του σχολείου: τον Τζέισον (Φιλόλογο) και τον Λέναρντ (Μαθηματικό). Και οι δύο πριν έρθουν στο Summerhill είχαν εργαστεί σε «κανονικά» σχολεία και δεν το είχαν αντέξει. «Εργοστάσια εξετάσεων» τα αποκαλεί ο Τζέισον και τον καταλαβαίνουμε α-πό-λυ-τα. 
Τα παιδιά ακολουθούν κάθε χρόνο το πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας;
Λέναρντ: Όχι, καθόλου. Στην αρχή κάθε χρονιάς αποφασίζουν τα ίδια τι μαθήματα θέλουν να παρακολουθήσουν. Γίνονται κάποιες ενημερωτικές συναντήσεις και λέμε στα παιδιά: «Μπορείς να διαλέξεις ό,τι θέλεις, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι για να μάθεις, ας πούμε, μια ξένη γλώσσα θα χρειαστείς τρία χρόνια συνεχούς δουλειάς». Εμείς τους δίνουμε πληροφορίες και αυτά αποφασίζουν.
Τζέισον: Κάτι άλλο που κάνουμε είναι να τα ενθαρρύνουμε να αναλαμβάνουν μόνα τους την εκπαίδευσή τους. Φέτος, για παράδειγμα, κάποια παιδιά της τάξης 3 (13-17 χρονών) αποφάσισαν να γυρίσουν μόνα τους μια ταινία. Γράψανε πρώτα το σενάριο και μου το φέρανε. «Είναι πολύ καλό», τους λέω, «αλλά λίγο μπερδεμένο». Και τους έκανα κάποιες παρατηρήσεις. Σημασία έχει ότι όλο αυτό δεν ξεκίνησε σαν μάθημα γραφής κειμένων, αλλά από την επιθυμία των παιδιών να γυρίσουν μια ταινία. Επίσης έτσι έμαθαν να χειρίζονται την βιντεοκάμερα. Ζήτησαν βοήθεια από την καθηγήτρια καλλιτεχνικών για να σκιτσάρουν τα πλάνα. Έφτιαξαν κάτι σπαθιά στο ξυλουργείο. Κατέβασαν ηχητικά εφέ από το ίντερνετ για τους ήχους της μάχης. Τώρα ετοιμάζουν σκηνικά και κουστούμια... Μαθαίνουν κάνοντας αυτό που τους αρέσει. 

 

Μάθημα μαγειρικής για 6χρονους

Ένα κοριτσάκι περιμένει να φυσήξει αέρας για να δει αν λειτουργεί το ιστιοφόρο που έφτιαξε στο ξυλουργείο.
«Αν δεν κινηθεί γρήγορα», μας είπε, «θα πάω πίσω στο ξυλουργείο να δω τι φταίει»


Αν ένα παιδί δεν έρθει στο μάθημα, θυμώνεις;
Όχι, γιατί να θυμώσω;
Κι αν στο επόμενο μάθημα σου ζητήσει να επαναλάβεις αυτά που έχασε;
Α, όχι. Αυτό δεν το κάνω. Ήταν επιλογή του να χάσει το μάθημα και θα πρέπει μόνο του να κάνει ό,τι χρειάζεται για να μη μείνει πίσω.
Τρώνε και οι καθηγητές πρόστιμα από τη συνέλευση;
Ναι, βέβαια. Εγώ είχα φάει πρόστιμο επειδή ένα παιδί με είδε να καπνίζω ένα βράδυ 11.30 η ώρα έξω από το κεντρικό κτίριο. Ο νόμος που έχουμε ψηφίσει απαγορεύει το κάπνισμα σε κεντρικούς χώρους. Το θέμα, βέβαια, δεν είναι το πρόστιμο. Όταν αναφέρεσαι στη συνέλευση, είτε μαθητής είσαι είτε καθηγητής, νιώθεις περίεργα. Δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτό που σου λέει η κοινότητα.
Γιατί έχετε τόσους μαθητές από την Ιαπωνία;
Γιατί αν τα πράγματα στην Αγγλία είναι άσχημα, στην Ιαπωνία είναι εφιάλτης! Το σύστημά τους είναι απάνθρωπο. Τα παιδιά ξυπνάνε το πρωί, πάνε σχολείο, γυρνάνε σπίτι, τρώνε για μεσημέρι και μετά πάνε σε άλλο σχολείο το απόγευμα.


Τι άλλο σχολείο;
Έχουν κάτι σαν σχολεία που πάνε τα παιδιά μετά το κανονικό σχολείο. Νομίζω ότι τα έχετε και στην Ελλάδα.
Α ναι! Τα λέμε φροντιστήρια...
Λέναρντ: Υπήρχε ένα αγόρι από την Ιαπωνία το οποίο τις πρώτες μέρες έμπαινε στην τάξη, καθότανε σφιγμένο πάνω από το βιβλίο του και κάθε τόσο έξυνε νευρικά το μολύβι του. Όταν του έδειχνα ένα λάθος που είχε κάνει, αυτό ταραζόταν και άρχιζε να το σβήνει με μανία ή καμιά φορά έκλαιγε. Οπότε του είπα «Ηρέμησε, κάνε ένα διάλειμμα αν θες. Γιατί δεν πας να παίξεις;» Και σιγά-σιγά άρχισε να χαλαρώνει και να λέει «Μμμ... Δεν τους πειράζει αν δεν έρχομαι». Και μια μέρα εξαφανίστηκε από το μάθημα. Δεν ξαναπάτησε για ενάμιση χρόνο. Τώρα νομίζω ότι είναι πια εντάξει...
Μήπως οι Ιάπωνες πιέζουν τόσο τα παιδιά τους για να είναι πιο παραγωγική η χώρα τους;
Κοιτάξτε, έχω μια ορισμένη αντίληψη για τα παιδιά. Τα βλέπω σαν ξεχωριστούς ανθρώπους. Χέστηκα για την παραγωγικότητα της χώρας! Πραγματικά δεν με απασχολεί καθόλου.

 

Αποχαιρετάμε τους δύο καθηγητές και τριγυρνάμε λίγο ακόμα. Συναντάμε τον Πήτερ και τη Τζουν, δύο γονείς που έχουν έρθει να δουν την 16χρονη κόρη τους. «Για τους γονείς το Summerhill είναι πολύ δύσκολο», λέει η Τζουν. «Το παιδί ανήκει ξαφνικά σε μια νέα κοινότητα και υπάρχουν στιγμές που σαν γονιός νιώθεις περιττός».

 

Σας λείπει;
Τρομερά. Μου λείπουν όλα αυτά τα μικρά πράγματα μάνας και κόρης. Όπως όταν είχε περίοδο για πρώτη φορά και δεν ήταν στο σπίτι. Με την άλλη μου κόρη αυτό ήταν σημαντική εμπειρία. Με την Σόφι έπρεπε όλα αυτά να τα στερηθώ. Από την άλλη ξέρω ότι στο Summerhill είναι ευτυχισμένη. Δεν θα ήμουν ευτυχισμένος γονιός, αν ήξερα ότι η Σόφι είναι σ' ένα δημόσιο σχολείο και κάθεται βαριεστημένη κάνοντας όλα αυτά τα μαθήματα που τα μισά από αυτά δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή της.