Hail!! Είναι τρεις και κάτι ψιλά, κάθομαι στο κρεβάτι, πωρώνομαι με Cradle of Filth και ανοίγω το τελευταίο Schooligans. Το μάτι μου πέφτει στο γραμματάκι με τίτλο «ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑ» και μένω μαλάκας, προσπαθώντας να μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα. Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα μπορεί να πιστεύουν τα ίδια; Η Ειρήνη αναφέρει πως ο καλός Χριστούλης επικοινωνεί με τους ανθρώπους, τους φροντίζει, τους συμπαραστέκεται και τους προφυλάσσει. Μαλακίες με περικεφαλαία λέω εγώ!
Πού ήταν ο καλός Θεούλης όταν τον χρειαστήκαμε; Πού ήταν όταν ο ξάδερφός μου πέθανε 17 χρονών από όγκο στον εγκέφαλο; Είμαι μοναχοπαίδι, όπως ήταν και ο ξάδερφος μου ο Μάνος. Ήταν το μόνο μου στήριγμα!
Οι γονείς μου είδαν την αλλαγή μου μέσα από τους μαύρους τοίχους, τα μαύρα ρούχα, τα μαύρα νύχια, την μαύρη μουσική. Τη μαύρη μου ψυχή δεν είδε κανείς. Ο θάνατος του Μάνου μου προκάλεσε και μένα ένα γαμημένο πρόβλημα στο στομάχι, ένα πρόβλημα που κάνει τους γιατρούς και απορούν πώς στο διάολο είμαι ακόμα όρθια και αναπνέω. Δυο χρόνια μετά τον θάνατό του, πεθαίνει η θεία μου, δηλαδή η μάνα του, και εγώ βλέπω τη μάνα μου να καταρρέει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πατέρας μου έχει καρκίνο και εγώ έχω την υποχρέωση να γίνω η κόρη των ονείρων του.
Μ' άλλα λόγια η κατάσταση είναι γάμησέ τα. Είμαι μόνο 16 γαμώτο! Βαρέθηκα να ακούω από όλους «να είσαι δυνατή και όλα θα πάνε καλά». Τι λες ρε φίλε; Πού ξέρεις τι περνάω; Κλείνω με τους εξής στίχους των Six Feet Under:

«Alive to live not to believe
in a God that I cannot see»