Tι βρίσκει ένας δάσκαλος 30 χρονών σε ένα έντυπο για μαθητές; Μήπως αυτά που δε βρήκε όταν ήταν μαθητής; Ο ψυχοθεραπευτής μου αποφάνθηκε: Έχω ισχυρές καθηλώσεις στην παιδική και εφηβική μου ηλικία. ΟΚ, αυτό είναι ένα πρόβλημα. Το μυαλό μου να βρίσκεται στα 30 και βάλε, τα συναισθήματά μου στα 15 και βγάλε. Ειδικά όταν πρέπει να διδάξω -και μάλιστα σε ένα σύστημα που εκ κατασκευής θέτει το δάσκαλο ως καταπιεστή και τους μαθητές ως καταπιεζόμενους, δηλαδή εχθρούς. Μπορεί να μην κάνω ως δάσκαλος, να βαριέμαι φριχτά να μάθω στα παιδιά πολλαπλασιασμό, να μην έχω συνηθίσει ακόμα το βάρβαρο πρωινό ξύπνημα, να νιώθω ήδη πολύ κουρασμένος απ' όλα αυτά, αλλά μπορεί σε ένα άλλο σύστημα να ήμουν ο ιδανικός δάσκαλος. Και από την άλλη, πώς μπορεί κανείς να ξεριζώσει από μέσα του τόσες αναμνήσεις, τόσες νύχτες, τόσα σκοτάδια, αλλά και τόσα φωτεινά μονοπάτια, όνειρα, μυρωδιές, γέλια; Η καρδιά μου δεν πείθεται εύκολα να κάνει το βήμα προς μια μεγαλύτερη ισορροπία και ωριμότητα.

Αντώνης