Είμαι έξαλλη. Τα ‘χω πάρει απεριόριστα. Με το γράμμα των παιδιών που ο τάχα μου δήθεν γιατρός και τάχα μου δήθεν πατέρας τους τα κακοποιεί (τεύχος 10). Δεν είναι γιατρός, δεν είναι πατέρας. Αρχίδι είναι, μαλάκας. Ένα παράσιτο που ξεσπάει στους μικρούς κι ανυπεράσπιστους όλα τα κόμπλεξ της ανύπαρκτης ζωής του. Η Ιατρική είναι λειτούργημα. Ο όρκος που φωναχτά δίνουν οι γιατροί είναι να φροντίζουν τους ανθρώπους. Να τους φροντίζουν, όχι να τους γαμάνε. Όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο αυτούς που πληρώνουν. Ο όρκος που σιωπηρά δίνει όποιος αποφασίζει να γίνει γονιός είναι να δώσει στα παιδιά του αγάπη. ΑΓΑΠΗ ρε μαλάκα, ΑΓΑΠΗ, όχι ξύλο και σκατά. 
Είμαι 38 χρονών. Και μητέρα. Αποποιήθηκα αυτό τον τίτλο για μια στιγμή, πριν από τρία χρόνια, όταν ο γιος μου ήταν 2 ετών. Τον κτύπησα με την παντόφλα. Τόλμησα να απλώσω χέρι πάνω του επειδή έχασα την ψυχραιμία μου. Τον κακό μου τον καιρό. Το παιδί μου έκλαψε –κι έφταιγα εγώ, η άθλια, η μαλακισμένη. Ακόμα το θυμάται. Και μου τα χώνει σε κάθε ευκαιρία. Και καλά κάνει. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιήσω το ξύλο για να συνετίσω δήθεν το παιδί μου. Αν είχα αρχίδια, αν ήμουν σωστή, ας το έπειθα ότι εγώ είχα δίκιο κι αυτό άδικο. Και μη μου πει κανένας ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν. Μαλακίες. Τα παιδιά καταλαβαίνουν από τη μέρα που γεννιούνται, εμείς οι μεγάλοι είμαστε ηλίθιοι. Είμαι έξαλλη. Έξαλλη. Δεν ξέρω τι να πω σ’ αυτά τα παιδιά. Ειλικρινά δεν ξέρω. Μονάχα να τα παροτρύνω μπορώ. Ζητήστε βοήθεια. Ο Συνήγορος του Παιδιού έχει ειδική ιστοσελίδα στο www.0-18.gr. Πάνω απ’ όλα, μην ανεχτείτε άλλο αυτή την κατάσταση.

Ρούλα, 38 χρονών